همه چیز درباره پیر گوشی
پیر گوشی نوعی کم شنوایی که اغلب به دلیل قرار گرفتن در معرض اصوت بلند ایجاد می شود که این مسئله قابل پیشگیری است. برای مثال شنیدن صدای آزیر خطر ، ماشین های چمن زنی و یا اره های مکانیکی و و وسائل خانگی پر صدا. از سری وسائلی که میتواند در برابر این اصوات از گوش مراقبت کند میتوان به گوشی ها یا پلاک های گوشی اشاره کرد.
اصوات بسیار بلند روزمره در محیط کار یا منزل می توانند برای شنوایی خطرساز باشند. دوری از اصوات بلند و کاهش زمان قرارگیری در معرض این نوع اصوات روزمره، سودمند است.
برای کمک به افراد دچار پیرگوشی راه های بسیاری وجود دارد:
ـ برای برخی از آنان، سمعک راه حل مناسبی است.
وسایل کمک شنیداری سبب می شوند در برخی موقعیت ها، شنیدن برای آنها راحت تر شود. تلفن های مجهز به تقویت کننده، مثالی از این نوع وسایل است. مثال دیگر، دستگاه های FM است که اصوات را با سمعک یا بدون سمعک واضح تر می کنند. این دستگاه ها امواج صوتی را مانند یک رادیو به گوش ها می فرستند.
آموختن گفتارخوانی(لب خوانی)، استفاده از نشانه های بینایی برای درک بهتر گفتار نیز به افراد دچار پیرگوشی کمک می کند تا صحبت های مخاطب خود را بهتر درک کنند.
سمعک مناسب چگونه انتخاب می شود؟
برای ارزیابی میزان کم شنوایی و انتخاب راهکار تقویتی مناسب، مشاوره با متخصصین آموزش دیده خاصی که به صورت تیمی کار می کنند، ضروری است.
پزشک متخصص گوش و حلق و بینی، فرد دچار مشکل شنوایی را ارزیابی می کند و هر گونه بیماری یا اختلالی افزون بر مشکل اصلی را تشخیص و مورد درمان قرار می دهد.
شنوایی سنج، متخصصی است که میزان شنوایی را ارزیابی و نوع کم شنوایی را مشخص می کند. شنوایی سنج پس از ارزیابی کامل شنوایی تعیین می کند که سمعک می تواند مفید باشد یا خیر.
فرد کم شنوا مورد مشاوره قرار می گیرد و در مورد چگونگی کمک سمعک به بهبود موقعیت های شنیداری به او توضیحاتی داده می شود. پس از آن شنوایی سنج آزمون هایی را جهت تعیین سمعک مناسب انجام می دهد و سمعکی را انتخاب می کند که شنوایی و درک گفتار فرد را به حداکثر برساند.
سمعک برای اکثر افراد مسن دچار کم شنوایی سودمند است، گرچه میزان این سودمندی بستگی به نوع و میزان کم شنوایی فرد دارد.
نکات مهم هنگام صحبت با فرد دچار پیرگوشی
اگر شما یا یکی از آشنایان تان دچار کم شنوایی ناشی از پیرگوشی هستید، این نکات را با اعضای خانواده، دوستان و همکارانتان در میان بگذارید:
– روی خود را به سمت فرد دچار کم شنوایی کنید. طوری که او بتواند چهره شما را هنگام صحبت کردن ببیند.
– اطمینان حاصل کنید هنگام صحبت کردن، نور از رو به رو به شما می تابد. این امر سبب می شود فرد دچار کم شنوایی حالات چهره، حرکات لب و بدن شما را ببیند و ارتباطش راحت تر شود.
– رادیو و تلویزیون را هنگام گفت و گوها خاموش کنید.
– هنگام غذا خوردن یا زمانی که دهانتان را با دستانتان پوشانیده اید، صحبت نکنید.
– کمی بلندتر از معمول صحبت کنید، اما فریاد نزنید. فریاد زدن، ریتم گفتار شما را تغییر می دهد.
– با سرعت طبیعی صحبت کنید و در ادای اصوات اغراق نکنید.
– هر زمان که مقدور بود موضوع صحبت را به فرد دچار کم شنوایی بگویید.
– در صورتی که فرد متوجه صحبت شما نشد، آن را در جملات کوتاه تر و ساده تر بیان کنید.
– در رستوران یا در جمع های خاص، صندلی یا محلی را انتخاب کنید که دور از شلوغی و سر و صدا باشد.
